De T. blijft toch De T.
Dat de medewerkers van De Telegraaf hun krant liefkozend “De T.” noemen, weet ik ruim een jaar. Want zo lang schrijf ik inmiddels als freelancer voor deze krant.
Los van het werk geniet ik van belerende en afkeurende zinnetje als: “De Telegraaf? Jij?” Je weet meteen uit welke hoek de wind waait. Heerlijk. En ik heb er echt schijt aan, dat naoorlogse verzet. De oordelen van de mensen die minachtend over de krant heen stappen.
De vooroordelen komen vooral van mensen die de krant al jaren niet in handen hebben gehad. Want ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat De T. deugt. De journalistieke mores is er hoog. Hoe vaak ben ik al niet doorgezaagd door een eindredacteur? Of kreeg ik een telefoontje van de hoofdredacteur die hoogstpersoonlijk de juridische kant van een artikel helemaal de moeder checkt. Over elk stuk in de krant wordt heel goed nagedacht. En net als overal in de wereld gaat er ook wel eens wat mis.
Avondklokrellen
Waar andere media gretig noteren dat een verdachte zich van het leven heeft beroofd, past De T. consequent bij elke zelfmoord. Bij misdaden gaan de belangen van slachtoffers altijd voor de snelheid van een primeurtje. Zelden trof ik bij media zo’n professioneel klimaat aan en zo’n hoog niveau. Iedereen die schrijft weet hoe moeilijk het is om artikelen vlot en makkelijk leesbaar te maken. Toen ik in de vuurlinie stond van de avondklokrellen, waren er telefoonnummers die ik dag en nacht mocht bellen bij problemen. De mensen zijn er gewoon aardig. We steunen elkaar en gunnen elkaar wat.
Ik ken mijn plek als freelancer in de pikorde en weet dat het morgen weer afgelopen kan zijn. Ondertussen geniet ik vooral van de kansen die ik krijg als rechtbankverslaggever. Wat misdaad doet met dader én slachtoffer is intens, vreselijk en fascinerend tegelijk. Ik probeer dat integer op te schrijven. Dat is gewoon hard werken en je huiswerk goed doen. Ik heb er zoveel bijgeleerd van mijn “rechtbankchef” Saskia Belleman en “crime-sterverslaggever” Mick van Wely. Mensen waar ik me aan optrek. Genieten! Genieten van de hoge arbeidsmoraal en professionaliteit. Ik ken geen enkele organisatie waar zo hard gewerkt wordt als bij De T.
Ook vraagt mijn Noord-Hollandse “correspondentschap” een andere manier van leven. Als ’s morgens vroeg of ’s nachts de telefoon gaat, is een “nee” geen optie. Je gaat. En levert. De T. blijft toch De T. En natuurlijk past daar geen borrel meer bij. Het is vaak topsport!
Trots met een T.
Veertig jaar geleden zette ik mijn eerste stapjes in de journalistiek. En nu zoveel later mag ik met de jonge, slimme en enthousiaste jongeren nog even meedoen in The Champions League wat betreft tempo en niveau. De T. draait 24/7 multimediaal. En ik trap nog een balletje mee. Schamper gerust. Ik sta voor mijn werk en ben er Trots op, met een hoofdletter T.